Het is begin februari. In mijn hoofd heb ik al een tijdje besloten dat het lente is want ik heb de eerste bloei van het jaar gezien. De realiteit is wat minder rooskleurig want de kans dat er nog sneeuw en vorst aan komt is aanzienlijk. Des al niette min is het optimistische deel in mij zo gelukkig als een kind bij het zien van de eerste sneeuwklokjes, irisjes en crocussen. Ik heb de siergrassen nog niet teruggeknipt want ik zie op tegen de overgangsfase van kale aarde. De vogels zijn wel erg blij met de kleine stukjes aarde waar nu in te wroeten valt. De voederhuisjes in de tuin zijn regelmatig bijgevuld en een kolonie musjes met hier en daar een rood borstje hebben deze in hun dagelijkse vliegroute opgenomen. Verschrikkelijk gezellig om die dikke pluizige propjes aan de vetbolletjes te zien hangen. Afgelopen jaar heb ik me in het voorjaar ontzettend zitten verbazen over een strookje zaailingen wat in een perfect rijtje in de border opkwam. Perfecte groene sappige blaadjes in een kaarsrechte lijn. Ik herkende de zaailingen niet als verstekelingen uit de tuin. Het duurde weken voordat ik me besefte dat ik tijdens het bijvullen van de voederhuisjes een spoortje had getrokken van de zak vogelvoer naar het huisje toe. Happy little accidents in de tuin zullen we maar zeggen.
Februari voelt voor mij een stuk beter dan januari en de langere dagen helpen daar zeker bij. De maand is ook wat korter en daarmee voelt maart als snel als een verrassing. Ik probeer te genieten van wat de tuin op dit moment te bieden heeft maar het gaat me niet snel genoeg. Hoewel ik in de zomer erg gelukkig ben met onze tuin op het westen ben ik dat in deze laatste winter maanden aan het vervloeken. Het duurt zo lang voor er echt zon in de tuin te vinden is en daarmee lopen veel planten net wat achter op andere tuinen. Zo komen de sneeuwklokjes nu net uit de groene huls gedoken maar zie ik van de irissen nog maar weinig in de borders.
Komende herfst ga ik heel veel krokussen bijplanten want ik heb meer kleur nodig. De irisjes heb ik van tuinmaatje Jelle cadeau gekregen. Hij zei al beetje weifelend dat hij zich afvroeg hoe fijn die het zouden vinden in mijn moerasje bij de randstad, maar gunde het me omdat hij wist dat het op mijn favorieten lijstje stond.
Komend jaar ga ik meer van de volkstuin wijden aan test-tuin plannen. Een aantal borders heb ik afgelopen herfst aangeplant maar het smaakt naar meer. Organische borders onder de fruitbomen moet zeker passen en ik heb nog wilgentenen over van de klus die daarvoor gebruikt kunnen worden.
Het voelt soms bijna ziekelijk die continue aandrang voor groter en meer en nieuw uitproberen maar ik concludeer ook dat dit onder de verslavingen de gezondste variant lijkt te zijn. Bijkomend voordeel is dat ik een aantal kwekerijen daarmee eigenhandig in stand lijk te houden dus mijn goede daad is ook weer verricht.
Februari voelt als het omslagpunt waar oud in nieuw overgaat en elke dag meer licht en groen geeft
Van de buurvrouw op de volkstuin mocht ik digitalis zaailingen lenen en die komen uitstekend van pas. De slakken plaag was afgelopen jaar in eigen tuin niet te versmaden en ik kan eerlijk toegeven dat ik niet ongeschonden uit de strijd ben gekomen. Een hoop niet aangeplante planten zijn smakkelijk opgevroten en mijn strijdplan dit jaar bestaat uit de huidige beplanting met veel zelfzaaiers uitbreiden. De zaaiers moeten wel van natte voetjes houden want dat is hier dit jaar een serieuze factor geweest. Vingerhoedskruid, digitalis, papavers, verbascums en venkel staan daarvoor op het lijstje. Op naar een hoop bloei en wildernis tussen de siergrassen.
Waar ik ook naar uitkijk is hoe de bollen de natte periode hebben overleefd. Heel Nederland had te maken met meer water dan voorheen maar ik kneep hem toch flink toen mijn borders op wadi’s begonnen te lijken. Het water liep dagenlang amper weg en de bollen die ik er net (vrij laat) in had gestopt kwamen nog net niet bovendrijven. Maar de natuur is weerbarstig en ook hier moet ik dan maar van leren. De sterksten en meest aangepaste soorten zullen het overleven en dat zegt mij weer in hoeverre ik de grenzen in andere meer gematigde tuinen kan opzoeken. Misschien is dat ook wel wat me het meeste prikkelt aan tuinieren en tuinontwerp. Ik ben nooit uitgeleerd en niks staat vast. Des te meer je met het klimaat en de natuur meebeweegt des te beter zijn de resultaten. Maakt ook nog eens een stuk gelukkiger dat relaxed, go with the flow tuinieren.